ข้อเสนอถึง ครก.112 เมื่อไม่สามารถ (หรือยังไม่ได้) ขับเน้นความเชื่อมโยงปัญหา 112 ให้เข้ากับชีวิตของคนทั่ว ๆ ไป จึงไม่น่าแปลกใจที่ทำไมจึงมีคนจำนวนไม่มากนักที่สนใจกับเรื่องนี้
อย่างที่ทราบกันว่า ในห้วงนี้มีคนใหญ่คนโตจำนวนมากในบ้านเมืองออกมาคัดค้านการแก้ไขกฎหมายอาญามาตรา 112 ซึ่งเสนอแก้โดยนิติราษฎร์ รณรงค์ข้อเสนอโดยครก.112
เมื่อบรรดาผู้คัดค้านทั้งคนใหญ่คนโตและประชาชนทั่วไป ไม่สามารถแสดงเหตุผลคัดค้าน “ตัวข้อเสนอ” ในการแก้ของนิติราษฎร์อย่างเป็นระบบหรือแจกแจงออกมาเป็นข้อ ๆ ได้ ดังนั้นข้อเสนอของนิติราษฎร์จึงควรได้รับการยอมรับจากวงกว้างสิ....แต่ดูเหมือนว่าความจริงจะไม่ได้ให้คำตอบเช่นนั้น
การที่สังคมไทยไม่ขานรับข้อเสนอแก้ 112 ของนิติราษฎร์นั้น ผมรับฟังจากคนรู้จักหลายคนช่วยกันให้เหตุผล โดยมากแล้วก็วิพากษ์ชี้โทษไปที่การ “ไม่ตื่นรู้เรื่องเสรีภาพ” ของสังคมไทย
ผมมานั่งนึก ๆ ดู เราจะบอกว่าสังคมที่ผ่านเหตุการณ์ปี 35 ไม่ตื่นรู้เรื่องเสรีภาพอย่างนั้นหรือ ก็คงพูดไม่ได้เต็มปาก ปัญหาก็คือ บางเรื่องคนในสังคมก็ดูจะห่วงหวงเรื่องเสรีภาพ แต่บางเรื่องก็ดูจะวางเฉยไม่สนใจ
ผมคิดว่าเรื่องเกี่ยวกับเสรีภาพที่คนจำนวนมากวางเฉยไม่สนใจนั้น มักเป็นเรื่องที่ไม่อาจเชื่อมโยงกับชีวิตประจำวันได้ พูดอีกแบบก็คือ เสรีภาพเฉยๆ นั้นไม่เพียงพอที่จะทำให้คนสนใจ ต้องเป็นเสรีภาพที่สามารถเชื่อมโยงให้เห็นได้ว่ามันส่งผลต่อทุกข์สุขต่อชีวิตของคนในสังคมอย่างไรด้วย
เดี๋ยวก่อน ผมไม่ได้หมายความว่าเรื่อง 112 นั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์หรือทุกข์สุขของคนจำนวนมาก คนเลยไม่สนใจ แต่ผมหมายความว่า ณ ตอนนี้ฝ่ายรณรงค์ยังไม่ได้ขับเน้นว่า 112 นั้นมันเชื่อมโยงกับทุกข์สุขของคนจำนวนมากแค่ไหนอย่างไร...
ที่ผ่านมาดูเหมือนว่าฝ่ายรณรงค์ ขับเน้นไปที่เหตุผลและความถูกต้องในหลักการประชาธิปไตยเป็นด้านหลัก ซึ่งผมเห็นว่าไม่เพียงพอ ฝ่ายรณรงค์ต้องเชื่อมโยงและตอบคำถามให้ได้ว่า แก้ 112 หรือทำให้มันถูกต้องตามหลักการประชาธิปไตยแล้ว คนในโรงงานทอผ้า เกษตรกรชาวไร่อ้อย หรือมนุษย์เงินเดือนย่านอโศกจะมีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างไร....
มันอาจจะฟังดูไร้สาระ คุณอาจจะบอกว่าจะบ้าเหรอ ลำพัง 112 ซึ่งขัดแย้งกับประชาธิปไตยก็เป็นเหตุผลเพียงพอแล้วที่จะแก้ไขมัน แต่ผมกลับคิดว่า เรื่องเสรีภาพในเชิงหลักการอย่างเดียว เสรีภาพที่เป็นอุดมคติที่ไม่สามารถเชื่อมโยงกับชีวิตผู้คนจำนวนมากได้ คนที่สนใจย่อมเป็นคนที่เดือดร้อนในระดับอุดมคติเท่านั้น (แน่นอนคนที่เดือดร้อนในระดับกายภาพ เช่น ติดคุกก็มี แต่ก็ไม่ใช่คนจำนวนมากพออย่างมีนัยสำคัญต่อการรณรงค์)
เมื่อไม่สามารถ (หรือยังไม่ได้) ขับเน้นความเชื่อมโยงปัญหา 112 ให้เข้ากับชีวิตของคนทั่ว ๆ ไป จึงไม่น่าแปลกใจที่ทำไมจึงมีคนจำนวนไม่มากนักที่สนใจกับเรื่องนี้
ผมคิดว่าทางคณะรณรงค์นั้นมีบุคลากรที่มีความสามารถจำนวนมาก หวังว่าท่านทั้งหลายจะเริ่มขับเน้นในประเด็นนี้เพื่อประโยชน์แก่การรณรงค์ต่อไป