กวีประชาไท: จิตร ภูมิศักดิ์

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น
ตัวที่ดีดเสียดสั่นแผ่นดินสยาม
แง้มโลกทรรศน์รับอรุณทุกทุ่งทาม
ตั้งคำถามพุ่งตรงถึงศักดินา

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น
ทุกทำนองก้องสนั่นและแหบพร่า
ส่งคลื่นเสียงแหลมคมกรีดมายา
พังผ่าจารีตประเพณี

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น
บดปาดบั่นคุณค่าเก่า
สูงศักดิ์ศรีสร้างฟ้าใหม่
ให้ปวงชนเป่าผงคลีแสงอุษา รวีสาดวิถีไท

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น
กลั่นขับเคี่ยวผ่านแท่งนิ้วแข็งด้านไหม้
สีเนื้อหนังสร้างมหาคีตาลัย
ปัญญาชนผู้รับใช้ประชาชน

ผมคิดถึงจะเข้ตัวนั้น
ปลุกเร้าขวัญผู้กล้ากลางถนน
ให้ลุกตื่นยืนยันความเป็นคน
อภิชนผวาหวาดปิศาจเพลง

จระเข้หัวก้าวหน้า
เขี้ยวฟันคมขบเคี้ยวฟ้าบ่มดินสุกประกายเปล่ง
จิตสำนึกชนชั้นตื่นรื่นบรรเลง
กร้าวกล่อมหูราษฎร กู่เพลงชัย !